Friday, January 30, 2015

Նախկին մշակոյթի նախարար Րիատ Նաասան Աղա կը յայտնէ՝

(Ex Minister of Culture of Syria Riad Naasan Agha talks about the Syrian crisis. Translated into Armenian)
Միշտ կը ցանկամ որ մարդոց մէջ բարձր մնայ խղճմտանքի ձայնը:
Դժբախտաբար Սուրիացիներուն ձեռքին մէջ չէ լուծումը: Սուրիացիները այլեւս չեն կրնար որոշում առնել իրենց ապագային վերաբերեալ: Այս օրերուն Մոսկուայի մէջ տեղի կ'ունենայ խորհրդակցան ժողով մը: ՄԱԿի կողմէ ալ կայ լուծում գտնելու որոշ նախաձեռնութիւն: Կան ցանկութիւններ: Կան քննարկումներ Եգիպտոսի ստանձնելիք դերին մասին: Ցաւալի է, որ Սուրիացիները այսօր կորսնցուցած են ինքնուրոյն լուծում գտնելու հնարաւորութիւնը: Այս մէկը ես կը շեշտեմ նաեւ վարչակարգին գծով: Օրինակի համար վարչակարգը այժմ չի կրնար որեւէ բան որոշել Իրանէն, Հըզպոլայէն կամ Մոսկուայէն անկախ: Ընդիմութիւնն ալ վարչակարգին նման կապուած մնաց իրեն զօրավիգ կանգնողներուն: Ընդիմութիւնը այսօր չի կրնար անջատօրէն վարուիլ:
Ժնեւ 2Ի կարեւոր յառաջխաղացումէն ետք Սուրիացիները կորսնցուցին իրենց կողմնորոշումը, մանաւանդ երբ ԻՍԻՍը սկսաւ հրապարակի վրայ երեւիլ, պարագայ մը որ լրիւ ձեւափոխեց յեղափոխութեան նպատակները:
Սկիզբը կարելի է վերագրել Հըզպոլայի մուտքին Քըսեր շրջանին մէջ, երբ (շիական) ծայրայեղ դրօշներ սկսան երեւիլ հոն, որմէ ետք ԻՍԻՍը սկսաւ հող գրաւել որպէս հակադարձութիւն: Վարչակարգը շատ լաւ գիտէր որ բանտերէն դուրս հանելով (սիւննի) ծայրայեղականները այսպիսի բարդութիւններ պիտի ստեղծուէին Սուրիոյ մէջ:
Միջազգային ուժերը դիտմամբ կ'անտեսեն Սուրիոյ հարցը, որովհետեւ տակաւին չեն որոշած թէ ինչ պիտի ըլլայ Սուրիոյ պարագան:
Սուրիոյ մէջ այլեւս որեւէ յաղթող կողմ պարտուած կարելի է նկատուելու: Ենթադրենք որ վարչակարգը յաղթեց: Ի՞նչ պիտի ըսէ՝ ես տունին մարդն էի եւ յաղթեցի, որովհետեւ իմ զաւակներս սպանեցի ու անոնց գլխուն վրայ փլեցի տունը: Քանդեցի Հալէպը, Հոմսը, Տէր Զօրը ու տասը միլիոն գաղթական մէջտեղ բերի: Ի՞նչ տեսակ յաղթանակ է այս: Չկայ ուրեմն յաղթող կողմ՝ նոյնիսկ եթէ մէկը ինքզինք այդպէս կարծէ:
Լուծումի պէտք ունինք մենք: Վերջ ի վերջոյ Սուրիացիներ ենք բոլորս: Կարելի չէ բնաջնջել զիրար: Աշխարհի բոլոր ցեղասպանութիւնները ձախողած են եւ չեն հասած իրենց նպատակին: Պէտք է միասին ապրինք: Պէտք է լուծում գտնենք: Հարցը այն է թէ՝ ինչպէ՞ս:
Այսքան զոհողութիւններէ ետք կարելի չէ վերադառնալ նոյն կէտին:
Ժնեւը նշեց որ փոխանցման շրջան պէտք է տեղի ունենայ: Վարչակարգը ըսաւ՝ առաջնահերթութիւնը ահաբեկչութեան դէմ պայքարն է: Օպաման նշեց որ ահաբեկչութեան դէմ պատերազմը տարիներ կրնայ տեւել: Ուրեմն մենք ի՞նչ պիտի ընենք այս տարիներուն ընթացքին: Ինչպէ՞ս պիտի վարուինք գաղթականներուն հետ: Ի՞նչ պիտի ըլլայ բանտերուն մէջ մնացած մարդոց վիճակը:
Ռուսերը, ՄԱԿը եւ միւս բոլոր կողմերը յստակ կէտեր չեն ներկայացներ: ՄԱԿԻ լուծումները մինչեւ հիմա այնքան պարզ են որ նոյնիսկ թաղային երեւելիները կրնան նման առաջարկներ տալ:
Աշխարհը լո՞ւրջ է Սուրիոյ խնդիրը լուծելու գծով: Դժբախտաբար ո՛չ:
Մոսկուայի վերջին հանդիպումը նոյնիսկ անհատական մակարդակի իջաւ եւ մարմիններու ներկայութիւն չարձանագրուեցաւ հոն: Մոսկուան պէտք էր աւելի լուրջ լուծում առաջարկեր: Ռուսիան սկսաւ ինքզինք մեկուսացած զգալ եւ ուզեց ցոյց տալ որ ինք պիտի կարենայ լուծել Սուրիոյ հարցը:Բայց Արեւմուտքը շատ աւելի ուշիմ է եւ պիտի ըսէ Ռուսերուն՝ հրամեցէ՛ք, փորձեցէ՛ք:
Ես Սուրիոյ մէջ յեղափոխութիւն պահանջողներէն չէի, բայց երբ յեղափոխութիւնը տեղի ունեցաւ ըսի որ զինուորական լուծումը երկիրը պիտի կործանէ եւ դժբախտաբար այդպէս եղաւ: Ես տակաւին քաղաքական լուծումի զօրավիգ եմ, բայց ոչ այս ձեւով որ հիմա կ'ընեն Ռուսերը եւ աշխարհի միւս ուժերը:
Երբեմն կը խորհիմ թէ տեղի ունեցած քանդումը կարելի է որոշ գումարով եւ աշխատանքով վերականգնել, բայց հիմնական աղէտը հոգեբանական կործանումն է որուն ենթարկուեցան Սուրիացիները: Օրինակի համար ես, կեանքս Սուրիոյ մէջ անցուցած էի եւ հիմա շատ մը նախկին բարեկամներու հետ կապս խզուեցաւ իմ կեցուածքներուս պատճառով, պարզապէս որովհետեւ ես ըսի որ զինուորական լուծումին չեմ հաւատար: Իսկ անոնք ըսին պէտք է «դաստիարակենք» ժողովուրդը եւ ոտքով կոխենք ու ճզմենք անոր պահանջները: Ես տակաւին Սուրիա էի երբ մեժեցի այս մօտեցումը: Իմ ընկերներէս մէկը նոյնիսկ կայաններէն մէկուն մէջ երեւցաւ ըսելով որ կը ցանկայ որ նախագահը օդանաւներ ուղարկէ ընդիմադիրներուն դէմ ու բնաջնջէ զանոնք: Լսեցի իր խօսքերը ու այդ րոպէին ի հարկէ իմ ընկերութիւնս այդ մարդուն հետ վերջ գտաւ: Դժբախտաբար շատ մը ամուսնութիւններ նոյնիսկ այսպիսի վախճան ունեցան:
Շատ ժամանակ պէտք է այս հոգեվիճակէն դուրս գալու համար: Ես տակաւին կը պահպանեմ իմ ընկերութիւններս կարգ մը մարդոց հետ, որոնց մասին գիտեմ թէ իրենց սրտերուն մէջ չեն ուզեր որ նման բաներ պատահին: Նոյնիսկ կրնամ կռահել որ ապահովական մարմիններու պատասխանատուներ կան որոնք չեն կրնար բանտարկեալներուն չարչարանքի քանակը պակսեցնել վախնալով որ այդ պիտի կասկածի տակ առնէ իրենց հաւատարմութիւնը վարչակարգին կողմէ: Միշտ կը ցանկամ սակայն որ մարդոց մէջ բարձր մնայ խղճմտանքի ձայնը:

No comments:

Post a Comment