Երբ տասնհինգ– տասնվեց տարեկան էի, զզուելիէր ինձ համար սուրիացի ըլլալը, կը կարդայի օտար վէպեր, կը լսէի Էլվիս Բրեսլի, կուզէի կեղծել արեւմտեան կենցաղ…
Կեանքի հոսանքը զիս տարաբերեց զանազան երկիրներու մէջ, շարունակ հարցնելով ինքզինքիս « ես ո՞վ եմ».
Ամերիկաի մէջ, ամերիկացի չեմ.
Իմարադի մէջ, ոչ իմարադցի.
Յորդանանին մէջ, օտար մը.
Հայաստանի մէջ, տաճկահայ.
իսկ այսօր եւրոպայի մէջ կղզիացած.
Քիջմը ուշ՝ բայց ոչ կորսուած, գիտեմ թէ ով եմ.
Ես ոչ սուրիաի, այլ Հալէպի չորս թաղի մէջ սերմանուած ՀԱՅ հունտի հասուն, կտրիճ միրգնեմ, երկարած Ճտէյտէեն մինչեւ Նորգիւղ.
Մահամերձ Հալէպիս արտաքսուած զաւակնեմ.
Ազնիւ Հալէպակիցներս՝ Հալէպը յարութիւն պիտի առնէ՝ ու արար աշխարհ զարմանքով պիտի դիտէ, ոչ թէ Երազային Հալէպ… նորածինին անունը պիտի ըլլայ՝
ՀՐԱՇՔ ՀԱԼԷՊ
Ծովիկ Կարապետեան
No comments:
Post a Comment