Ե­րե­ւա­նի ե­տին

ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ 

Հա­մա­ցան­ցի հայ­կա­կան կայ­քե­րը կը թեր­թա­տեմ, ա­հա թարմ տե­սա­նիւթ մը հա­լէ­պա­հա­յե­րու մա­սին: Նոր «բիզ­նէս» հիմ­նող հա­լէ­պա­հա­յը դրա­կան ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ կը տե­ղայ՝ «ի՛նչ լաւ է, որ հայ­րե­նիք մը ու­նինք, որ գրկա­բաց կ­՛ըն­դու­նի իր սփիւռ­քա­հայ զա­ւակ­նե­րը...» եւ նման ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ:

Նոյն տե­սա­նիւ­թը ա­րա­գօ­րէն կը տա­րա­ծո­ւի միւս լրա­տո­ւա­մի­ջոց­նե­րու է­ջե­րուն վրայ: Հար­կա՛ւ: Հայ­րե­նի­քի ներ­կայ նո­րու­թիւն­ներն են, կայ­քէ­ջե­րուն դի­տե­լիու­թիւն ա­պա­հո­վե­լու հա­մար անհ­րա­ժեշտ են նո­րու­թիւն­նե­րը: Լ­րագ­րող­նե­րը տե­սախ­ցիկ­նե­րը առ­նե­լով կը փու­թան սփիւռ­քա­հա­յե­րու նո­րա­բաց «բիզ­նէս»նե­րը նկա­րա­հա­նե­լու եւ նոր ո­ճով «հայ­րե­նա­սի­րա­կան» ար­տա­յայ­տու­թիւն­ներ ար­ձա­նագ­րե­լու:

«­Բիզ­նէս»նե­րը գլխա­ւո­րա­բար ու­տես­տե­ղէ­նի, հա­գուս­տե­ղէ­նի, ա­նու­շե­ղէ­նի խա­նութ­ներ են, կան նաեւ ար­հես­տա­նոց­ներ: Բո­լորն ալ կը կրեն սփիւռ­քեան դրոշմ­ներ: Հա­յաս­տան­ցին կը խոս­տո­վա­նի սփիւռ­քա­հա­յե­րու հա­մեղ ու­տես­տե­ղէն­նե­րու պատ­րաս­տու­թիւ­նը, ար­տադ­րու­թիւն­նե­րու ճա­շակն ու ո­րա­կը, բայց կը քա­ջա­լե­րէ՞... կամ քա­ջա­լե­րե­լու կա­րո­ղու­թիւ­նը ու­նի՞, երբ ինքն ալ օ­րա­պա­հի­կով ապ­րող անձ մըն է, ան­շուշտ ե­թէ աշ­խա­տող է, իսկ աշ­խա­տող­նե­րը այդ­քան ալ լաւ պայ­ման­ներ չու­նին, հոս աշ­խա­տա­վար­ձե­րը ստա­նա­լու ժա­մա­նակն իսկ ա­նո­րոշ է կարգ մը հաս­տա­տու­թիւն­նե­րու մէջ:

Ամ­բողջ օ­րո­ւան ըն­թաց­քին խա­չա­պու­րի մը, կամ տու­նը պատ­րաս­տո­ւած փիւ­րէին (խա­շո­ւած ու քա­շո­ւած գետ­նախն­ձոր, քիչ մը ա­ղով ու կա­րա­գով) հետ հա­զիւ ծա­մո­ւող մատ­նա­քա­շը կը կշտաց­նէ աշ­խա­տող­նե­րը 7-9 ժա­մե­րու տե­ւո­ղու­թեան: Ս­նունդ չեն ստա­նար:

Վեր­ջին մի քա­նի ա­միս­նե­րու տե­սա­նիւ­թե­րուն կը հե­տե­ւիմ, ծա­նօթ են, բայց ա­նոնց մե­ծա­մաս­նու­թիւ­նը ար­դէն փա­կած են խա­նութ­նե­րը, ո­մանք՝ ճամ­բոր­դած, ու­րիշ­ներ նիւ­թա­կան բազ­մա­թիւ մու­ծում­նե­րուն (հար­կա­յին, «կո­մու­նալ», վարձք...) չդի­մա­նա­լով, դա­տարկ գրպան­նե­րով, հոս-հոն աշ­խա­տան­քի կը դի­մեն ըն­տա­նի­քին օ­րո­ւան հա­ցը ա­պա­հո­վե­լու հա­մար:

Ո՞ւր են լրագ­րող­նե­րը, չէ՞ որ պէտք է հետ­ևո­ղա­կան ըլ­լան, ին­չո՞ւ «բիզ­նէս»նե­րը փա­կող­նե­րը չեն հար­ցաքն­ներ, պատ­ճառ­նե­րը չեն լու­սա­բա­ներ....կար­ծես ե­թէ մեկ­նա­բա­նեն կամ հար­ցե­րը բարձ­րա­ձայ­նեն իսկ բան պի­տի փոխուի... կամ ե­թէ նոյ­նիսկ հար­ցաքն­նեն, հա­լէ­պա­հա­յը իր դժո­ւա­րու­թիւն­նե­րուն մա­սին ինչ­պէ՞ս կ­՛ար­տա­յայ­տո­ւի, ան չու­նի ա­զատ ար­տա­յայ­տո­ւե­լու հա­մար­ձա­կու­թիւ­նը (բա­ցա­ռու­թիւն­ներ կան ան­շուշտ):

... Պա­տու­հա­նէս կը նկա­տեմ ե­ռա­գոյ­նը ծա­ծա­նեց­նող օ­դա­պա­րի­կը: Ե­րէկ այս ժա­մե­րուն հա­լէ­պա­հայ բա­րե­կամ­նե­րու հետ Եր­ևա­նի ըն­դար­ձակ Հ­րա­պա­րա­կի ցայ­տաղ­բիւր­նե­րու կող­քին կանգ­նած մօ­տէն ըմ­բոշխ­նե­ցինք օ­դա­պա­րիկն ու ծա­ծա­նող ե­ռա­գոյ­նը:

Ա­մէն ինչ գե­ղե­ցիկ է: Ջու­րը, կլի­ման, բնու­թիւ­նը, այ­գի­նե­րը... Բա­րե­կամ­նե­րէս մէ­կուն՝ «­Հայ­րե­նիք» կ­՛ը­սեմ. «Է՜հ, եր­կու տա­րո­ւան կե­ցու­թեանս ըն­թաց­քին կը փնտռեմ, կը փնտռեմ չեմ գտներ ՄԵՐ հայ­րե­նի­քը»,- կը պա­տաս­խա­նէ: