ԱՆԻ ԲՐԴՈՅԵԱՆ-ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Երեւան
Դեկտեմբեր է արդէն, ցուրտը կը սաստկանայ, բայց և այնպէս հաճելի է պտոյտը երևանեան ընդարձակ պողոտաներուն մէջ: Ամանորեան տրամադրութիւն կը տիրէ, փողոցները շատ զարդարուն չեն տակաւին, միայն տեղ-տեղ ընդարձակ շուկաներու դարպասներուն շուրջը զարդեր ու լոյսեր զետեղուած են, Հանրապետութեան հրապարակի հսկայ տօնածառին հիմքի հաստ, երկաթեայ ձողը գլխավերևի աստղով տեղաւորուած է, քանի մը օրէն ալ եղևինի արհեստական ճիւղեր կը հագցուին անոր ու ան կը վերածուի շքեղ, լուսափայլ ու հսկայ տօնածառի: Տօնական իրերու վաճառատուներն ալ լի են պսպղուն զարդեղէններով, տեսակաւոր «ձմեռ պապի»ներով ու տուները գեղեցկացնող խորհրդանշական զարդերով, բայց այս բոլորին կցուած են երևակայական գիներ: Արդեօք կը վաճառուի՞ն, կամ սովորական քաղաքացին կարելիութիւնը ունի՞ գնելու…
Քիչ անդին գրասենեակի նման բան մը ըլլալու է, ուր ահաւոր իրարանցում կայ, հրմշտուք: Սփիւռքահայ բարեկամներ դուրս կու գան խճողուած ամբոխէն.
- Ի՞նչ կայ, ինչո՞ւ է այս իրարանցումը,- կը հարցնեմ:
- Չե՞ս գիտեր, այսօր Միացեալ Նահանգներու քաղաքացիութեան դիմումներու ընդունման վերջին օրն է, ըստ որում վիճակահանութեամբ կ՛ընտրուին քաղաքացիութեան իրաւունք ստացողներ: Մենք ընդհանրապէս կը մասնակցինք, թերևս օր մը բախտը ժպտի նաև մեզի:
- Թերևս միայն այսօր այսքան խճողուած է դիմումներու ընդունման վերջին օրը ըլլալուն համար,- կը հետաքրքրուիմ:
- Ո՛չ,- կը պատասխանեն բարեկամներս,- ամէն օր այս է վիճակը: Մեծ թիւով երևանցիներ և սփիւռքահայեր…
Ամբոխէն սպրդած տեղացի մը կարծես լսած մեր զրոյցի վերջին նախադասութիւնը՝ կ՛արտայայտուի.
- Այո, երևանցիներ և սփիւռքահայեր, ախբեր ջան, բոլորս էլ տառապում ենք նոյն ցաւից, բայց մի զգալի տարբերութեամբ, այն է, որ ճիշդ է, մենք ցաւում ենք ձեր կորուստների, ձեր վնասների համար, և հասկանում ենք այն դժուարութիւնները, որ դիմագրաւում էք էստեղ՝ հայրենիքում, էստեղ ապրուստը ահաւոր թանկ ա, բայց դուք մինչ էստեղ հասնելը բարեկեցիկ կեանք էք տեսել, մենք մեր ծնած օրուանից ապրում ենք էս դժնդակ պայմաններում, մի քիչ փող ունեցողը գնում է արտասահման կամ էլ Ռուսաստան, ընտանիքի ապրուստը հոգալու, մենք էլ մեր բախտն ենք փորձում էստեղ:
Կը հեռանամ ու հանրակառք կը բարձրանամ, մի քանի օրէն տեղի ունենալիք հանրաքուէն հանրակառքի յաճախորդներու զայրացկոտ արտայայտութիւներով կ՛արծարծուի, բոլորին ալ համբերութեան բաժակը յորդեր է տիրող իրավիճակէն, անկապ պոռթկումներ կը հնչեն.
- «Ո՛չ» ենք ասելու հաստատ,- կ՛ըսէ մին:
- Ռուսներին են ապաւինում, որ էլի սա փոքրիկ տարածքը էլ աւելի փոքրացնի, ինչպէս Ղարսը պոկեցին մեր տարածքներից,- կը մեկնաբանէ հայրենասէր մը:
- Տօնածառ են տնկել, հաստատ նրա հետևից մի քանի հազար տոլար են գրպանել:
- Մինչ մենք աւթոպիւսի հարիւր դրամն էլ ենք հաշուի առնում:
- Ահա սիրիահայերին անվճար գերեզմաններ են խոստանում, մենք մեր մեռելներին թաղելու փողն իսկ չունենք…:
Տարիներով լուռ տառապող ժողովուրդը հիմա կը վայելէ խօսքի ազատութիւն, համարձակ կ՛արտայայտուի, բայց ո՞վ կը լսէ, ո՞վ կը լուծէ կամ լուծումներու մասին իսկ կը մտածէ… տիրականը երկու ծայրայեղութիւններն են՝ կամ շլացուցիչ շքեղութիւն, փայլք, հարստութիւն… կամ ողորմելի համեստութիւն, սովածութիւն, աղքատութիւն…:
Կը յիշեմ արևելահայ բարեկամներուս եզրակացութիւնը այս նիւթին առընչութեամբ. «Հայաստանը աղքատ երկիր է՝ լիքը հարուստներով»…:
No comments:
Post a Comment