ՀՐԱՉ ՔԱԼՍԱՀԱԿԵԱՆ ԿԸ ԳՐԷ
Վերջերս աւելի յաճախ կը հանդիպիմ «երազային Հալէպի» մանկութեան ու վաղ պատանեկութեան տարիներուն մասին գրուած յուշագրական տողերու, այնպիսի գրողներու կողմէ, որոնք տասնամեակներէ ի վեր Հալէպէն դուրս կ'ապրին:
Խաղաղ օրերուն մեկնած Հալէպահայերը սփոփելու ինչքա՜ն կարողութիւն ունին պատերազմի ճիրաններուն տակ մնացողներուն, երբ այդքան առատօրէն կը նկարագրեն իրենց նախկին «աննման» պահերը: Անոնց անձնական յուշերը որքա՜ն օգուտ կրնան բերել:
Քիչ մը հակասական կը գտնեմ երբ մէկը իր ծննդավայրը ներփողէ ու զանիկա ամենէն գեղեցիկ բառերով նկարագրէ՝ պատերազմէն տուժած հանրութեան մը առջեւ, երբ ինք իր ազատ կամքով եւ լրիւ գիտակցութեամբ հեռացած է հոնկէ:
Բայց կրնամ հասկնալ նաեւ որ գրելը ինքնանպատակ արարք ալ կրնայ ըլլալ:
No comments:
Post a Comment