Monday, March 9, 2015
Ուշացած,բայց Արժէքաւոր
Sunday, March 8, 2015
ՀԱՅՈՑ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆԸ ԹՈՒՐՔԻՈՅ ՔՄԱՀԱՃՈՅՔԸ ՉԻ՛ ԿՐՆԱՐ ԸԼԼԱԼ
Կորսուած Հեռաձայնս
Յակոբ Չոլաքեանի գիրքին քննարկումը
Ամէն անգամ,երբ Պարոն Յակոբ Չոլաքեանին կ'այցելեմ,հոգեկան թեթեւութիւն մը կը զգամ:Նախ որովհետեւ Մեծութեան մը հետ շփուելու առիթը կ'ունենամ,իսկ երկրորդ`կարօտի պապակս ձեւով մը յագեցուցած կ'ըլլամ:Կարօ'տ հանդէպ ծննդավայրի,կարօ'տը ճեմարանի,կարօ'տը հայագիտականի... եւայլն:
Արա Մեխսեան կը գրէ Ճիզմէճեան գրատան - կազմատան մասին
ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐ ԵՒ ԱՇԱԿԵՐՏՆԵՐ…
Հինէն իվեր, շեշտուած հակում մը ունեցած եմ կարդալու երեւելի դէմքերու յուշագրութիւնները։ Հռչակաւոր անուններու (գրագէտ, եկեղեցական, թատերական գործիչ, քաղաքական ու ազգային դէմք) չոր ու ցամաք կենսագրութիւնները անբաւարար գտած եմ՝ անոնց իսկական դիմագծութիւնը ճանչնալու տեսակէտէ։ Հետեւաբար, ճգնած եմ գիտնալ անոնց կեանքին քուլիսային մանրամասնութիւնները…։ Բայց ի՞նչպէս։- Յուշագրութիւններ ընթերցելով անոնց մասին։
Քանի մը օր առաջ, մեր քաղաքին «Քրիստափոր» գրադարանէն տուն բերի 200 էջանի յուշագրական սքանչելի հատոր մը, տպուած Պէյրութ, 1984-ին։ Գիրքը կը կոչուի «Իմ ուսուցիչներս»։ Հեղինակ՝ Մուշեղ Իշխան, բոլորիս ծանօթ բանաստեղծը, տուներու ու տաքուկ երդիքներու անմոռանալի երգիչը։
Մ. Իշխան յուշեր եւ տպաւորութիւններ կը փոխանցէ այստեղ՝ իր պատկառելի ուսուցիչներուն մասին։ Ի՜նչ ուսուցիչներ…։
Արդարեւ, ան նախ կը խօսի Յակոբ Օշականի մասին, որուն աշակերտելու բախտն ունեցեր է Կիպրոսի Մելգոնեան վարժարանին մէջ, 1928-1930։
Յետոյ, շատ հետաքրքրական տեղեկութիւններով կ՛ոգեկոչէ բարի յիշատակը ազնուական ուսուցչապետի մը՝ պատմագէտ փրոՖ. Նիկողայոս Ադոնցին, որուն աշակերտեր է ինք 30-ական թուականներու վերջերը՝ Պրիւքսէլի համալսարանը իր ուսանողութեան օրերուն։
Այնուհետեւ ալ, լայնօրէն դիմաստուերները կը գծէ թէ՛ Նիկոլ Աղբալեանին եւ թէ Լեւոն Շանթին, որոնք իր ուսուցիչներն եղեր են Պէյրութի Հայ Ճեմարանէն ներս։
Մ. Իշխան, ի՛նք ալ յետագային ուսուցիչ, կը մեծարէ իր ուսուցիչները հոյակապ հայերէնով մը։ Իր գործածած զուլալ ու ջինջ հայերէնը խորապէս տպաւորիչ է եւ ուսանելի, եւ կը խորհիմ որ այդ հայերէնը այլեւս գոյութիւն չունի մեր շուրջ…
Բայց չերկարեմ։ Տամ Լ. Շանթի մասին իր պատմածներէն քանի մը արագ նշումներ։
Ըստ Մ. Իշխանի, Շանթ (որ Ճեմարանի տնօրէնն էր) տեւաբար իր աշակերտները կը խրատէր գրեթէ նոյն բառերով.«Աշխատեցէք մա՜րդ ըլլալ. մարդը տիեզերքի բարձրագոյն արժէքն է»։
Օր մը, Ճեմարանի աւարտական հանդէսին, շրջանաւարտներուն վկայականները բաժնելէ առաջ, յայտարարեր է.«Ամենանշանաւոր մարդէն իսկ մահը անուն մը կը ձգէ միայն. երկու խեղճ բառերու մէջ ամփոփուած անուն մը։ Ինչ որ կը մնայ անմահ եւ կը դիմանայ դարերու աւերին՝ատիկա մարդուս գործն է»։
Մ. Իշխան կը վկայէ տակաւին, որ ամէն անգամ որ հանդիսաւոր առիթով մը Շանթի բարեկամները «երկար կեանք» կը մաղթէին իրեն, ան ժպտերես դէմքով կը պատասխանէր.
- Աշխատելու կարողութի՛ւն մաղթեցէք, աշխատանքէ զրկուած ապրիլը անիմաստ է։ Կ՛ուզեմ մեռնիլ այն օրը որ չկարենամ աշխատիլ։
Կա՞ն հիմա այս որակով ու նկարագրով ուսուցիչներ։ Եւ կա՞ն այս որակով (իմա՝ Մ. Իշխանի որակով) աշակերտներ, որոնք կարենան երկու հարիւր էջերու երկայնքին պանծացնել իրենց երեւելի ուսուցիչները…։
Որքա՜ն աղքատացած ենք հիմա…։
Խունկ եւ ծաղիկներ՝ մեր մեծանուն ուսուցիչներուն շիրիմներուն։
Լ. ՇԱՌՈՅԵԱՆ
(Նկարը՝ Լեւոն Շանթ, որ մահացաւ 1951-ին, Պէյրութ, 82 տարեկանին)
Sunday, March 1, 2015
''Էս երկիրը երկիր չի''
- Ուրիշ տեղ ինչի՞ չգնացիք:
- Մենք հոս ապահով կը զգանք:
- Է՜հ,էս երկիրը երկիր է,որ եկել էք...
- Մեր հայրենիքն է:
- Ի՜նչ հայրենիք,ի'նչ բան.գացէք ուրիշ երկիր, ձեզ համար որպէս մարդ ապրէք էլի: Էս երկիրը երկիր չի...:
Այնքան կը կրկնուին նման երկխօսութիւնները,որ երբեմն կը նախընտրես քալելով տեղ հասնիլ,քան նոյն անախորժ ու վարակիչ արտայայտութեանը ականջալուր դառնալ:
Կը հասկնամ,ժողովուրդի մէջ դժգոհանք կայ ղեկավարութեան ու վարչակարգին հանդէպ,բացթողումները շատ են գուցէ, աշխատավարձերու սակաւութենէն կը տառապի ժողովուրդը...ու կը հասկնամ, որ թերութիւններու դիմաց պէտք չէ լռել.''մոլութիւններուն վրայ ծիծաղիլը առաքելութեան ճամբուն մէջ գտնուիլ կ'ենթադրէ'' ըսած է Յ.Պարոնեան իր յայտնի ''Հոսհոսի Ձեռատետր''ին մէջ. Բայց որ այդ մէկը կը կապեն հայրենիքի վսեմ գաղափարին հետ ու կը վատաբանեն հայրենիքի անունը,ահա այդ մէկը չեմ կրնար ընդունիլ: Հայրենիքը իր ողջ պատմութեան ընթացքին միշտ ալ վատ օրեր ունեցած է,սակայն ժողովուրդը իր երազանքը երբեք չէ կորսնցուցած, հայրենիքի անունը միշտ բարձր պահած է ու հաւատացած անոր վերականգնումին ու յաւերժութեան:Այլապէս մենք հո'ն սփիւռքի մէջ ինչու՞ այսքան տարի անդադար կրկնեցինք ''Հայաստան Երկիր Դրախտավայր'',ինչո՞ւ մեզ թրծեցին այսքան հայրենաշունչ ոգիով,կա'մ ինչու՞ ես,որպէս հայերէնաւանդ ուսուցչուհի Հայաստանը որպէս իտէալական երկիր ներկայացուցի աշակերտներուս եւ կրկնեցի ու կրկնել տուի՝՝Քանց օտար վարդ,քաղցր է հայրենեաց փուշ՝՝ Ալիշանի նշանաւոր խօսքերը:Միթէ՞ կեղծիք էին այդ բոլորը.ինչո՞ւ իրապաշտ հայեացքով,իր լաւ ու վատ կողմերով հայրենիքը չներկայացուցին մեզի հո'ն,որպէսզի հասնելով երազանքներուդ երկիրը ամէն րոպէին ''Էս երկիրը երկիր չի'' արտայայտութիւնը լսելով հիասթափութիւն չապրէիր...:
Երկու ծայրահեղութիւններու ծանրութենէն կքած, յիշեցի հայ միջնադարեան գրող Գրիգոր Մագիստրոսի մէկ առակը:
Արտոյտը կը կանգնի ու թեւերը վեր դէպի երկինք կը բարձրացնէ:Թռչունները զարմացած կը հարցնեն,թէ ինչո՞ւ այդպէս կանգնած է,արտոյտը կը պատասխանէ,թէ ինքը իր թեւերով երկինքը վեր կը պահէ,որ յանկարծ չիյնայ երկրի վրայ:Թռչունները կը ծիծաղին ու կը հարցնեն,թէ այդ փետուրէ թեւերով ինչպէ՞ս պիտի կարողանայ պահել երկինքը:Արտոյտը կը պատասխանէ.՝՝ինչքան կը կարողանամ՝կը պահեմ՝՝: Գրիգոր Մագիստրոս, որ շատ կը տառապէր ի տես հայկական պետականութեան կորուստին եւ վերջին Բագրատունի հայ թագաւորի՝ Գագիկ Բ.ի բանտարկութեան համար,ան իր թուղթերուն մէջ ինքզինք արտոյտին համեմատելով կը թելադրէ,որ իւրաքանչիւր ոք այս նոյն հոգեբանութեամբ ի'ր լուման բերէ հայրենիքի ծաղկման ու բարգաւաճման ի խնդիր,ընդդէմ բոլոր տեսակի չարիքներուն ու արհաւիրքներուն:
Այս երկիրը մե'ր երկիրն է,սիրելիներ,մենք ուրիշը չունինք արդէն.պահենք ու փայփայենք զայն:
Սօսի Միշոյեան Տապպաղեան