Monday, March 9, 2015

Ուշացած,բայց Արժէքաւոր


Խօսքը մշակոյթի գործիչներու պանթէոնին կից գտնուող նորակառոյց Կոմիտասի տուն թանգարանին մասին է,որուն պաշտօնական բացումը, սեղմ շրջանակով մը կատարուեցաւ սոյն տարուան Յունուար 29-ին:Այժմ,սակայն անոր դռները մի'շտ բաց են իւրաքանչիւր այցելուի դիմաց:
Ինչպէ՜ս կարելի է թանգարան մտնել ՝ առանց յարգանքի տուրքդ մատուցելու հայ մշակոյթի Վարպետներուն նկատմամբ : Պանթէոնին մէջ հանգչած է Յովհաննէս Շիրազը,Սիլվա Կապուտիկեանը,Մարտիրոս Սարեանը,Վահան Տէրեանը,Աւետիք Իսահակեան, Ալեքսանտր Թամանեանը,Վրթանէս Փափազեանը, եւ այլ մշակոյթի Մեծերու կողքին,ինքը՝Կոմիտաս վարդապետը:Իւրաքանչիւրի շիրիմին առջեւ մի քանի վայրկեան կանգ կ'առնես, կը փշաքաղուիս ու կը սկսիս քառեակ մը,տող մը,նշանաւոր խօսք մը,կամ կարդացած մէկ յուշդ մտաբերել:
Ապա,կ'ուղղուիս դէպի Կոմիտասի երկյարկանի տուն թանգարանը,որ արդէն իսկ վաղո՜ւց պէտք էր իր հասցէն ունենար Երեւանի մէջ:Պարզուեցաւ,որ թանգարանի ճարտարապետն ալ մեր բոլորին ծանօթ երգահան՝ Արթուր Մէսճեանն է: Մուտքին, անմիջապէս տպաւորիչ կը դառնայ տախտակազարդ դուռը, փորագրուած՝ վարդապետին խօսքերով:
Ներսը շատ ոգեշնչող է ու արդիական սարքերով պատրաստուած: Հո'ն են Կոմիտասին իրերը,նօթատետրերը,թղթահատ դանակը,սափորը,կարպետը,վկայականները,նամակները,բանահաւաքչական արխիւները, կիսաւարտ թողած ստեղծագործութիւնները,
դաշնամուրը,ծիրանափողը,արժէքաւոր նկարները, լսողական (audio) սարքով օժտուած ձայնասկաւառակները եւ այն ամէնը,որ հայերուս համար պատիւ ու պարծանք կը բերէ: Զբօսավարին ուղեկցութեամբ շրջան ըրինք տարբեր ցուցասրահներ ու իրազեկ դարձանք իր կեանքի ամէն մանրամասնութիւններուն:Կոմիտասը արեւմտահայ ու արեւելահայ մշակոյթները կապող օղակը դարձաւ,որովհետեւ բանահաւաքութիւն ըրաւ ե'ւ արեւելահայ ե'ւ արեւմտահայ հատուածներուն մէջ:Ան մարդկային բարձր արժանիքներու տէր անձ մըն էր նաեւ.բնաւորութեամբ շատ կենսուրախ, կատակասէր,սրամիտ ու փոքրիկներուն սիրահար:
Տպաւորիչ է նաեւ վերջին ցուցասրահը,ուր զետեղուած է Կոմիտասի կիսանդրին,որուն վրայ Պարոյր Սեւակի ՝՝Անլռելի Զանգակատուն՝՝ ին հիման վրայ, կառուցուած է զանգակատուն մը՝ իր ղօղանջող զանգակով:
Ներքին գոհունակութեամբ եւ ակնածանքով դուրս կ'ելլես տուն-թանգարանէն՝միտքիդ մէջ կրկնելով Սեւակի վերամբարձ տողերը.-
՝՝Դո'ւ, վարդապետ
Ամենայն հայոց երգի վեհափառն ես ,
Դու մեր երգի Մեսրոպ Մաշտոց,
Դու՝ խազերի մեր քերական,
Դու՝հոգեւոր մեր շարական
Դու մեր կարօտ ու մեր մորմոք,
Մեր տաղի քուրմ,
Մեր խաղի մոգ,
Մեր մշտահունչ ու մշտարթուն,
Անլռելի զանգակատուն: (Պ.Սեւակ)
Սօսի Միշոյեան-Տապպաղեան

Sunday, March 8, 2015

ՀԱՅՈՑ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆԸ ԹՈՒՐՔԻՈՅ ՔՄԱՀԱՃՈՅՔԸ ՉԻ՛ ԿՐՆԱՐ ԸԼԼԱԼ

Կիրակոս (Կարօ) Գույումճեան, Քուէյթ

Սոյն գրութեան արաբերէն բնօրինակը լոյս տեսած է Լոնտոնեան «Ալ Հայաթ» եւ Լիբանանեան «Ան Նահար» թերթերուն մէջ:

Ահաւասիկ նոր գրգռիչ քայլ մը առնուած Թուրքիոյ նախագահ տիար Րէճէպ Թայիպ Էրտողանի կողմէ, ուր այս քայլով նախագահը կ'ոտնակոխէ քաղաքական, դիւանագիտական, մարդկային եւ բարոյական ընդունուած բոլոր արժէքները. հրաւիրելով աշխարհի մեծամեծները ներկայ գտնուիլ Կալիպոլիի՝ Չանաք Քալէի (Տարտանէլ) ռազմաճակատի 100 ամեակին նուիրուած հանդիսութիւններուն, որոնք պիտի կատարուին արհեստականօրէն ընտրուած թուականի մը՝ 2015ի Ապրիլ 24ին, այսինքն այն նոյն թուականին երբ Հայաստանի Հանրապետութիւնը հանդիսաւորապէս պիտի նշէ Հայոց Ցեղասպանութեան 100 ամեակը:

Դեռ աւելի վիրաւորականը այն է, որ Էրտողանը հրաւիրեալներու շարքին մէջ ներառած է նաեւ Հայաստանի նախագահը: Հայաստանի եւ Թուրքիոյ միջեւ կ'ընթանայ դիւանագիտական պայքար, երբ վերջինս կը մերժէ ընդունիլ կատարուած Հայկական Ցեղասպանութիւնը երբ 1915ին, Օսմանեան թուրքիոյ կողմէ ջարդի ենթարկուեցաւ հայ ազգը եւ որուն զոհ գացին մէկ ու կէս միլիոն անմեղ հոգիներ: Այս հրաւէրը մեծ վրդովմունք եւ զայրոյթ յառաջացուց Հայաստանի մայրաքաղաք Երեւանի մէջ, որ այս հրաւէրը նկատեց թուրքերու կողմէ պատմութիւնը խեղաթիւրելու ձախող փորձ:

Իրար հետ դիւանագիտական կապ չհաստատած երկու մայրաքաղաքներու՝ Երեւանի եւ Անգարայի միջեւ տեղծուած նոր լարուածութիւնը պատճառը Էրտողանի ընտրած թուականի 24 Ապրիլ 1915ին սկսած Հայկական Ցեղասպանութեան յիշատակի օրուան հետ կեղծ զուգադիպումն է, մինչ Կալիպոլիի ռազմաճակատը տեղի ունեցաւ նոյն տարուայ Մարտ 18ին Անգլիական, Նիու Զելանտական, Ֆրանսական եւ Աւստարալիական զօրքերու ներկայիս Թուրքիոյ Հիւսիս Արեւմուտքը գտնուող Կալիպոլի թերակղզի ցամաքահանումով: Թուրքիոյ նախագահը կը ձգտի շուարումի մատնել միջազգային ընկերութիւնը եւ նեղ դրութեան մատնել երկիրներու նախագահները, եւ զանոնք պարտադրաբար առաջնորդել Իսթանպուլ, փոխան Երեւանի:

Էրտողանի հրաւէրին պատասխանաելով Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսեան կը նշէ, որ Էրտողան պատմական զուգադիպութիւնը շահագործելով կ'ուզէ աշխարհի ուշադրութիւնը շեղել Հայոց Ցեղասպանութեան նուիրուած տեղի ունենալիք միջոցառումներէն: Կշտամբելով եւ քննադատելով Անգարան «հերքելու աւանդական քաղաքականութիւն վարելու մէջ» Հայաստանի նախագահը կ'աւելցնէ, որ ինք նախապէս հրաւէր ուղղած է նախագահ Էրտողանին, մասնակցելույառաջիկայ Ապրիլ 24ին Երեւանի մէջ կայանալիք հանդիսութիւններուն, եւ թէ ինք սովորութիւն չունի ընդառաջել հրաւէրին հիւրի մը որ մերժած է իրեն իսկ ուղղուած հրաւէրը:

Թրքական այս քայլը քննադատութեան ենթարկուեցաւ նաեւ Հայկական Սփիւռքը ներկայացնող «Հայկական կազմակերպութիւնները համակարգող Համաշխարհային Յանձնախումբ»ին կողմէ, որ երկիրներու մեծամեծները հրաւիրելով այս ճակատամարտին նուիրուած հանդիսութիւններուն՝ արձանագրելով, որ «դիւանագիտական հակայ կրակահերթ կ'արձակէ» ձախողցնելու նոյն օրը Երեւանի մէջ կայանալիք հանդիսութիւններուն երկիրներու ղեկավարներու մասնակցութիւնը: «Ինտիփէնտընթ»ի հանրայայտ լրագրող Ռոպէրթ Ֆիսքը նոյնպէս անդրադարձաւ Թուրքիոյ այս քայլին, նկարագրելով զայն որպէս «Քաղաքական խելագարութիւն»: Ստորագրելով «Չանէք Քալէի՝ Կալիպոլիի նշման ժամանակացուցակը ամօթալի նախաձեռնութիւն մըն է թաքցնելու Հայկական Ցեղասպանութիւնը» վերնագրով յօդուած մը, Ֆիսք կ'ըսէ.« Այն միջոցին երբ աշխարհի ղեկավարները կը նախագծեն ոգեկոչել Առաջին Համաշխարհային Պատերազմին ընթացքին տեղի ունեցած Չանաք Քալէի ռազմաճակատը, նոյն այդ միջոցին անտեսելիութեան վտանգ կը ցցուի այլ յիշատակելի օրուան մը՝ Հայկական Ցեղասպանութեան յիշատակումը եւ ուշադրութիւնը շեղել անկէ»:

Ֆիսք կը յիշեցնէ թէ 2013 թուականին Թուրքիոյ նախագահ Ապտ Ալլահ Կիւլ Չանաք Քալէի 98 ամեակի յիշատակը ոգեկոչեց Մարտ 18ին, «Այն ատեն Թուրքիոյ մէջ որեւէ կողմ չըսաւ, թէ Չանաք Քալէի յիշատակը պէտք է նշել 24 Ապրիլին» Թուրքիոյ նախագահին այս քայլը նոյնն է թէ կոչ ուղղել ջնջելու Հայկական Ցեասպանութեան յիշատակումը եւ վերացնել զայն. Այս քայլը քաղաքական տհասութեան աղաղակող, բացորոշ ստորնութիւն մըն է, զուրկ մարդկային ամենապարզ աստիճանի արժանիքէ եւ խղճմտանքէ. ուստի կոչ կ'ուղղեմ երկիրներու նախագահներուն, մարդասիրական կազմակերպութիւններու ղեկավարներուն, պատուասէր բոլոր անհատներուն պոյքոթի նթարկել թրքական այս արհեստականօրէն ստեղուած առիթը եւ զատորոշել արդարը անիրաւէն, մասնակից չդառնալու համար պատմութեան խեղաթիւրումներու, զանոնք վերածելով քաղաքական ասեկոսներու եւ առեւտուրի, անարգելով մէկուկէս միլիոն նահատակներու հոգիները:

Պէտք չէ երբեք արհամարհել մարդկային պատմութեան թուականները արգիլելով անոնց առեւտուրի վերածումը պատեհապաշտ քաղաքագէտներու կողմէ՝ՄԱԿ-ի պարտականութիւնն է պահպանել Ապրիլ 24 որպէս Հայկական Ցեղասպանութեան Յիշատակի օր, ամէն տարի այդ առթիւ յիշեցնելով աշխարհին այդ մասին, որպէսզի չկրկնուի այս ողբերգութիւնը: 

Հայաստանի Հանրապետութիւնը, որպէս ինքնապաշտպանութիւն եւ առ ի յարգանք մեր նահատակներուն, պէտք է ձեռնարկէ քաղաքական, դիւանագիտական, տեղեկատուական լայն արշաւ, բացայայտելու թրքական պարզորոշ խաղը, որ յստակօրէն կը հակասէ նաեւ Թուրքիոյ իբր «Զէրօ հարց հարեւաններու հետ» Քաղաքականութեան: 

Թերեւս օգտակար է յիշել, թէ ինչպէս ամերիկացիները Ճափոնի մէջ ներկայ կը գտնուին Հիրոշիմայի վրայ աթոմական ռումբի նետուելու յիշատակի հանդիսութիւններուն, եւ թէ ինչպէս գերմանացի պատասխանատուները կը մասնակցին «Հոլոքոսթ»ի յիշատակման, մինչ նախագահ Էրտողան չկրցաւ այդ աստիճան ազնուութիւն եւ վեհանձնութիւն ցուցաբերել դէմ առ դէմ կանգնելու իրականութեան եւ պատահած իրողութեան հետ, ու տակաւին թուրքերը կը շարունակեն հերքելու եւ խարդախութեան քաղաքական իրենց ոճը հանդէպ Օսմանեան Կայսրութեան անցած տարիներու ընթացքին հայ ժողովուրդին նկատմամբ իրագործուած Ցեղասպանութեան:

Ամենայն դէպս, հակառակ թուրքերու կիրարկած հալածանքին, անարդարութեան, որոնք վեց հարիւր տարիներէ ի վեր հոմանիշ դարձած են հայու տառապանքին, եւ հակառակ այն փորձութիւններուն որոնց կ'ենթարկուի հայ ազգը- որուն շատ կը համարուին նոյնիսկ իր ցաւերն ու տխրութիւններն- հակառակ այս ամէնուն հայ ժողովուրդը տեղի չի տար, պարտութեան չի մատնուիր. մինչ Հայաստանի եւ Սփիւռքի մէջ հետեւողականօրէն կը շարունակուին նախապատրաստութիւնները ոգեկոչելու պատմական այս ցաւալի ողբերգութեան յիշատակը, ներկայացնելով իրենց լաւագոյնը, հայերը յաւերժ կենդանի կը պահեն այս արդար դատը, որպէսզի այն մոռացութեան չտրուի եւ այսպիսի ոճրագործները չխուսափին արդար, արժանի պատիժէ:

Փառք ու պատիւ մեր սրբազան նահատակներուն: 

«Ալ Հայաթ» 21 Փետր. 2015, Լոնտոն


Կորսուած Հեռաձայնս

Անի Փանոսեան Մուրատեան

Անցեալ շաբթուան մէջ օր մը հեռաձայնս կորսնցուցի։ «Ձեռքի հեռաձայնս», ինչպէս ժողովրդական լեզուով կը թարգմանեն բջիջայինը։ Կարծես ոտքի հեռաձայն ալ կայ։

Շատ չմտահոգուելուս պատճառը այն էր, որ գիտէի թէ տան մէջ կորսնցուցած եմ։ Գիտէի որ ուշ կամ կանուխ պիտի գտնուէր։ Չսպասուած անկիւնէ մը։ Կամ ալ բոլորովին բացայայտ տեղէ մը, որ աչքիդ դիմացն է, բայց չես տեսներ։

Հարցը լրջացաւ այն ատեն, երբ գիտցայ թէ պէտք է տունէն դուրս ելլեմ։ Առանց հեռաձայնիս ինչպէ՞ս ելլեմ։ Առանց կօշիկի դուրս ելլելու պէս բան մըն է այդ։ Բոլորը գիտեն թէ մամային ինքնաշարժը տեղէն չի շարժիր, մինչեւ որ հեռաձայնը գտնուի։ Բայց այս անգամ մաման տունը առանձին է եւ կարեւոր ժամադրութիւն մը ունի։ Պէ՛տք է որ շարժի, հեռաձայնով կամ ոչ։

Ստիպուած դուրս ելայ։ Առանց հեռաձայնիս։ Թերեւս տասնամեակէ մը ի վեր առաջին անգամ ըլլալով։ Շատ անհանգիստ զգացի։ Կարծես բան մը պակսած էր ինձմէ։ Կը կարծէի շուրջս բոլորը զարմացած ինծի պիտի նային, հարցնելով թէ ո՞ւր է հեռաձայնս։ Հապա՞ եթէ արկած մը պատահի, դպրոցէն զիս փնտռեն, հարցում մը ունենամ, ինչպէ՞ս պիտի կապուիմ ընտանիքիս հետ։

Ինքզինքս հանդարտեցուցի մտածելով որ տասը-տասնհինգ տարի առաջ ինչպէ՞ս կ՚ապրէինք առանց հեռաձայնի։ Օր մը օրանց մէկը չմեռաւ հեռաձայն չունենալուն համար։

Կամաց-կամաց համոզուեցայ գաղափարին ու հանդարտեցայ։ Իմ կորուստս աշխարհի վերջը չէր։ Ինչպէս որեւէ կորուստ աշխարհի վերջը չէ եղած։ Նոյնիսկ շատ աւելի մեծերը։

Շուրջս գտնուող մարդոց հեռաձայնները երբ կը հնչէին, ես պէտքը չէի զգար պայուսակս պրպտելու, տակնուվրայ ընելու, ստուգելու համար թէ կանչուողը ի՞մ հեռաձայնս էր արդեօք։ Փառք Աստուծոյ, ամբողջ Ամերիկայի մէջ բոլորին հեռաձայնները նոյն զանգը ունին։

Չորս ժամ տունէն դուրս անցուցի տեղէ տեղ երթալով եւ տարբեր գործեր ընելով։ Չորս ժամուայ ընթացքին ոչ մէկը կրցաւ հետս կապուիլ։ Ոչ խօսիլ, ոչ text message գրել, ոչ Skype, ոչ Viber, ոչ Facebook, ոչ email, ոչ voice message, ոչ missed call։ Ընտանիքիս անդամներէն մէկը չկրցաւ ինձմէ բան մը ուզել, «մա՛մ, ասինչ բանը կրնա՞ս առնել, ասինչ տեղը կրնա՞ս տանիլ զիս»։ «Ասինչ մարդուն հետ կապուեցա՞ր հոգիս, ժամադրութիւն առի՞ր, պանքա հանդիպեցա՞ր»։ Մէկը չկրցաւ ինծի հարցում հարցնել։ Կարծիքս առնելու կամ կարծիք տալու համար մէկը չկրցաւ հետս կապուիլ։ Գէշ լուր ունեցող մը չկրցաւ ինծի հասցնել լուրը ու ամբողջ տրամադրութիւնս աւրել։ Ոչ ալ լաւ լուր ունեցող մը կրցաւ զիս ուրախացնել։ Երկու տարիէ զիս չյիշող, բայց խնդրանքի մը համար հետս կապուիլ ուզող մը չկրցաւ ինծի հասնիլ եւ հաւանաբար ուրիշ մը գտաւ փոխարէնս։ Գանգատ ունեցող մը, սիրտ պարպող մը, ինծի կարօտցող մը կամ չկարօտցող մը (այլ պարտականութեան համար հեռաձայնող մը) չկրցաւ հետս խօսիլ։ Ծառայութեան մը մասին կարծիքս հարցնող մը կամ ծառայութիւն առաջարկող մը անպատասխան մնաց։ Ինձմէ վճարում սպասող մը կամ վճարում ընող մը …չէ, վճարում ունեցողը կեանքին մէջ քեզի չի զանգեր։ Փառք տուր եթէ քու հեռաձայնիդ պատասխանէ։ Մէկը չկրցաւ ինձմէ տոմս գնել (լաւագոյն տեղէն, ամէնաաժանը եւ ամէնաառջեւը։ Ծայրի աթոռները, դեռ երեք օր կայ ձեռնարկին, պէ՛տք է որ ծայրի աթոռները ազատ ըլլան տակաւին)։ Նոյնիսկ ժամէն տեղեակ չէի, քանի ժամացոյց դնելու սովորոյթէն շատոնց հրաժարած եմ։ Հեռաձայն եղած տեղը ժամացոյցը ի՞նչ գործի կը ծառայէ։ Բացի եթէ քանի մը հազար տոլար կ՚արժէ անշուշտ…

Զգացի որ ընտանիքի, բարեկամներու, հարազատներու, օտարներու եւ ժամանակի շղթաներէն դուրս եմ։ Ազա՜տ եմ, բոլորովին ազա՜տ։ Ես իմ կեանքիս տէրը։ Ես իմ ժամանակիս տէրը։ Ներկաս ապրող եւ միայն ի՛մ մտահոգութիւններովս զբաղող։ Մէկ ցամաքամասի վրայ եմ, ոտքերս գետին, զբաղած միայն իմ կեանքովս։ Ոչ թէ մարմինով հոս, միտքով ուրիշ տեղ։ Աշխարհի մէջ մարդ չկայ որ կրնայ զիս գտնել եւ խանգարել։ Լուր չունիմ թէ աշխարհի միւս կողմը ինչ դժբախտութիւններ կը պատահին։ Ուրախութիւններն ալ զիս չեն հետաքրքրեր։ Դպրոցէն չեն կրնար զիս գտնել ըսելու համար որ, սիրտս բերանս գալէն յետոյ, աղջկաս ակռան փրթած է։ Ոչ ալ կրնան զիս շնորհաւորել թէ տղաս կամ աղջիկս ամսուան աշակերտը ընտրուած է։ Պէտք չունիմ։ Լաւն ալ գէշն ալ ձեզի պահեցէք։ Ես ազատ եմ եւ ուրախ։ Կը վայելեմ ազատութիւնս, որուն կորուստը նոյնիսկ չէի զգացած, նոյնիսկ դրամ կը վճարէի շղթաներուս համար։ Ափով դրամ։ Իմ ապրած ներկայ վայրկեանս ամէնամեծ ուրախութիւնս է։ Անջատուած շրջպատէս, անջատուած ամբողջ աշխարհէն։ Ձերբազատուած բոլոր պարտաւորութիւններէս։

Ի վերջոյ տուն վերադարձայ։ Յոգնած, բայց ուրախ։

Քիչ ետք աղջիկս վազելով մօտս եկաւ։ «Մա՜մ, քեզի լաւ լուր ունիմ։ Հեռաձայնդ գտայ։ Ի՞նչ կը խոստանաս ինծի որ քեզի տեղը ըսեմ»։

«Բան մըն ալ չեմ խոստանար։ Տեղն ալ եթէ չըսես, աւելի գոհ կը մնամ»։

Ես ալ չհաւատացի խօսքերուս, որ աս խենթի պէս հեռաձայնը փնտռող մաման է։

Բայց ի վերջոյ չդիմացայ եւ ձեռքս առի հեռաձայնս։ Հինգ հատ missed call, երեք հատ voice message, Facebook message, text message…

Հետաքրքրութիւնս զսպելով կոխեցի կոճակը եւ առանց նայելու բոլորը ջնջեցի։

 

Յակոբ Չոլաքեանի գիրքին քննարկումը

Sosy Mishoyan - Dabbaghian writes about senior Armenian language teacher, linguist, author and ethnographer Hagop Tcholakian and his recent book "The Three Days of Kessab", where the latest events related to this tiny Armenian town in North-West Syria are described, including the invasion of armed forces, who controlled the territory for few months before their withdrawal.

Ամէն անգամ,երբ Պարոն Յակոբ Չոլաքեանին կ'այցելեմ,հոգեկան թեթեւութիւն մը կը զգամ:Նախ որովհետեւ Մեծութեան մը հետ շփուելու առիթը կ'ունենամ,իսկ երկրորդ`կարօտի պապակս ձեւով մը յագեցուցած կ'ըլլամ:Կարօ'տ հանդէպ ծննդավայրի,կարօ'տը ճեմարանի,կարօ'տը հայագիտականի... եւայլն: 
Վերջին կատարած այցելութեանս ընթացքին ան պատգամեց,որ կամաց-կամաց սկսինք արմատաւորուիլ հայրենի հողին մէջ:Ի վերջոյ մեր բոլորին վերջը հո'ս պէտք է ըլլայ.-ըսաւ ան ու իր վերջին հրապարակած գիրքը՝՝Քեսապի Երեք Օրերը՝՝մակագրեց ու նուիրեց ինծի:
Գիրքը մէկ շունչով կարդացի:Երբեմն յուզուեցայ,երբեմն հեղինակին պոռթկումով ու զայրոյթով համակուեցայ.կարծես իրական շարժանկարի մը առջեւ նստած ըլլայի,որուն դէպքերն ու դէմքերը ամենայն հարազատութեամբ տողանցէին դէմս:Սակայն հեզասահ ընթերցումս կանգ առաւ տողի մը վրայ,զոր կ'ուզեմ առանձնացնել ու զրոյցի նիւթ դարձնել:
Հեղինակը յուզումնախառն նկարագրութեամբ մը կը ներկայացնէ,թէ ինչպէս 22 Մարտ 2014-ին,այսինքն Քեսապի տեղահանութեան երկրորդ օրը,երբ առիթը կ'ունենայ վերադառնալու իր բնակավայրը՝ կարեւոր իրեր վերցնելու նպատակով, հոն իր աշխատասենեակին մէջ ի դէմս իր գրապահոցներուն, մտորումներ կ'ունենայ:Ահաւասիկ կը ներկայացնեմ հատուածէն պատառիկներ:՝՝Հրատարակած գիրքերէս մէկական օրինակ պարունակող դարակին առջեւէն անցայ:Քովի դարակին մէջ վկայականներս,մետալներս,գնահատագիրներուս կապոյտ թաւշապատ տուփերը կային.Հայաստանի Հանրապետութեան նախագահին Մովսէս Խորենացիի անուան մետալս վերջինն էր:Հեգնախառն ժպիտ մը շարժեց կուրծքս:Քառասուն տարի Սփիւռքին ծառայեցի,բայց Հայրենիքը գնահատեց՝՝:
Հարց ծագեցաւ մտքիս մէջ:Միթէ՞ Սփիւռքը պէտք եղած չափով չգնահատեց Պրն. Չոլաքեանը:Հալէպահայերուս կողմէ ան միշտ ալ յարգալիր վերաբերմունք կը ստանար:Սերունդներ ամբողջ ի'ր հեղինակած գիրքերով սնուեցան ու մեծցան:Դեռ անցեալ թէ առջի տարի էր Ազգ. Քարէն Եփփէ ճեմարանի դասագիրքերու շարքը իր լրումին հասցուց ան:
Կ'ըսենք յաճախ,որ ուսուցիչի գնահատականը աշակերտին յաջողութիւնն ու յառաջդիմութիւնն է,գրողին գնահատականը՝լաւ ընթերցողներ ունենալը.բայց մարդուս խառնուածքին մէջ ի վերուստ դրուած է շոյուած զգալու այդ բնազդը:
Մենք բոլորս ալ շատ հպարտ ենք մեր մէջ գտնուող Մեծ մտաւորականով,նոյնիսկ երախտապարտ ըլլալու զգացումը առկայ է մեր մէջ,բայց կ'երեւի տեղ մը բացութիւն թողած ըլլալու ենք,որ ան իր գրած հատուածին միտքը համալրած է՝ դիմելով յայտնի մէկ առածին,որ կ'ըսէ.՝՝լեռը իր լանջի հօտաղը չի տեսներ,դիմացի լեռը կը տեսնէ զայն ՝՝ ՝:
Սօսի Միշոյեան Տապպաղեան
(վարը տեղադրուած նկարը,Սուրիոյ փառքի օրերուն, Քեսապի մէջ Պրն.Չոլաքեանին մեր կատարած այցելութեան պատկերն է):

Արա Մեխսեան կը գրէ Ճիզմէճեան գրատան - կազմատան մասին

Ara Mekhsian describes a well known Armenian old library - publishing house in Aleppo called "Djizmedjian"

Երեք կարճ թաղեր կը բաժնէին մեր տունը Ճիզմէճեան գրատուն-կազմատունէն։ Յաճախ կազմատան բաց դուռէն դիտած եմ արհեստավարժ կազմարարը, որ ճարտարօրէն մէկ առ մէկ կը կազմէր հայերէն գիրքեր եւ պսակի հրաւիրագիրեր կամ մահազդներ կը տպէր։ 

Ամէն տարեմուտին՝ Սահակեան, Զաւարեան, Մեսրոպեան, Բեթէլ, եւ Ճեզուիդեան դպրոցներու աշակերտներս օրերով կը հաւաքուէինք Ճիզմէճեան գրատան առջեւ՝ դասագիրքերու առեւտուրի չափազանց լուրջ գործը իրականացնելու առերեւոյթ առաջադրանքով, մինչդեռ, մեր բուն նպատակն էր ամբողջ ամառը մեր չտեսած ընկեր ընկերուհիները տեսնել եւ անոնց հետ անցած երեք ամիսներու անցուդարձերուն մասին պատմութիւններ փոխանակել։

ՈՒՍՈՒՑԻՉՆԵՐ ԵՒ ԱՇԱԿԵՐՏՆԵՐ…

Հինէն իվեր, շեշտուած հակում մը ունեցած եմ կարդալու երեւելի դէմքերու յուշագրութիւնները։ Հռչակաւոր անուններու (գրագէտ, եկեղեցական, թատերական գործիչ, քաղաքական ու ազգային դէմք) չոր ու ցամաք կենսագրութիւնները անբաւարար գտած եմ՝ անոնց իսկական դիմագծութիւնը ճանչնալու տեսակէտէ։ Հետեւաբար, ճգնած եմ գիտնալ անոնց կեանքին քուլիսային մանրամասնութիւնները…։ Բայց ի՞նչպէս։- Յուշագրութիւններ ընթերցելով անոնց մասին։ 

Քանի մը օր առաջ, մեր քաղաքին «Քրիստափոր» գրադարանէն տուն բերի 200 էջանի յուշագրական սքանչելի հատոր մը, տպուած Պէյրութ, 1984-ին։ Գիրքը կը կոչուի «Իմ ուսուցիչներս»։ Հեղինակ՝ Մուշեղ Իշխան, բոլորիս ծանօթ բանաստեղծը, տուներու ու տաքուկ երդիքներու անմոռանալի երգիչը։
Մ. Իշխան յուշեր եւ տպաւորութիւններ կը փոխանցէ այստեղ՝ իր պատկառելի ուսուցիչներուն մասին։ Ի՜նչ ուսուցիչներ…։
Արդարեւ, ան նախ կը խօսի Յակոբ Օշականի մասին, որուն աշակերտելու բախտն ունեցեր է Կիպրոսի Մելգոնեան վարժարանին մէջ, 1928-1930։
Յետոյ, շատ հետաքրքրական տեղեկութիւններով կ՛ոգեկոչէ բարի յիշատակը ազնուական ուսուցչապետի մը՝ պատմագէտ փրոՖ. Նիկողայոս Ադոնցին, որուն աշակերտեր է ինք 30-ական թուականներու վերջերը՝ Պրիւքսէլի համալսարանը իր ուսանողութեան օրերուն։
Այնուհետեւ ալ, լայնօրէն դիմաստուերները կը գծէ թէ՛ Նիկոլ Աղբալեանին եւ թէ Լեւոն Շանթին, որոնք իր ուսուցիչներն եղեր են Պէյրութի Հայ Ճեմարանէն ներս։
Մ. Իշխան, ի՛նք ալ յետագային ուսուցիչ, կը մեծարէ իր ուսուցիչները հոյակապ հայերէնով մը։ Իր գործածած զուլալ ու ջինջ հայերէնը խորապէս տպաւորիչ է եւ ուսանելի, եւ կը խորհիմ որ այդ հայերէնը այլեւս գոյութիւն չունի մեր շուրջ…
Բայց չերկարեմ։ Տամ Լ. Շանթի մասին իր պատմածներէն քանի մը արագ նշումներ։
Ըստ Մ. Իշխանի, Շանթ (որ Ճեմարանի տնօրէնն էր) տեւաբար իր աշակերտները կը խրատէր գրեթէ նոյն բառերով.«Աշխատեցէք մա՜րդ ըլլալ. մարդը տիեզերքի բարձրագոյն արժէքն է»։
Օր մը, Ճեմարանի աւարտական հանդէսին, շրջանաւարտներուն վկայականները բաժնելէ առաջ, յայտարարեր է.«Ամենանշանաւոր մարդէն իսկ մահը անուն մը կը ձգէ միայն. երկու խեղճ բառերու մէջ ամփոփուած անուն մը։ Ինչ որ կը մնայ անմահ եւ կը դիմանայ դարերու աւերին՝ատիկա մարդուս գործն է»։
Մ. Իշխան կը վկայէ տակաւին, որ ամէն անգամ որ հանդիսաւոր առիթով մը Շանթի բարեկամները «երկար կեանք» կը մաղթէին իրեն, ան ժպտերես դէմքով կը պատասխանէր.
- Աշխատելու կարողութի՛ւն մաղթեցէք, աշխատանքէ զրկուած ապրիլը անիմաստ է։ Կ՛ուզեմ մեռնիլ այն օրը որ չկարենամ աշխատիլ։
Կա՞ն հիմա այս որակով ու նկարագրով ուսուցիչներ։ Եւ կա՞ն այս որակով (իմա՝ Մ. Իշխանի որակով) աշակերտներ, որոնք կարենան երկու հարիւր էջերու երկայնքին պանծացնել իրենց երեւելի ուսուցիչները…։
Որքա՜ն աղքատացած ենք հիմա…։
Խունկ եւ ծաղիկներ՝ մեր մեծանուն ուսուցիչներուն շիրիմներուն։
Լ. ՇԱՌՈՅԵԱՆ

(Նկարը՝ Լեւոն Շանթ, որ մահացաւ 1951-ին, Պէյրութ, 82 տարեկանին)

Sunday, March 1, 2015

''Էս երկիրը երկիր չի''

Չեմ գիտեր սա թաքսիի վարորդներու նշանաբանն է,թէ բոլորովին պատահականութիւն է:Ամէն օր թաքսի կը նստիս,առաջին իսկ արտասանած բառէդ կ'իմանան,որ դուն ''էստեղից չիս'' ու երբ կը հաստատեն,որ այո' դուն սփիւռքահայ մըն ես,մանաւանդ պատերազմէն փախող մը` կը սկսի նոյն յանկերգը.
- Ուրիշ տեղ ինչի՞ չգնացիք:
- Մենք հոս ապահով կը զգանք:
- Է՜հ,էս երկիրը երկիր է,որ եկել էք...
- Մեր հայրենիքն է:
- Ի՜նչ հայրենիք,ի'նչ բան.գացէք ուրիշ երկիր, ձեզ համար որպէս մարդ ապրէք էլի: Էս երկիրը երկիր չի...:
Այնքան կը կրկնուին նման երկխօսութիւնները,որ երբեմն կը նախընտրես քալելով տեղ հասնիլ,քան նոյն անախորժ ու վարակիչ արտայայտութեանը ականջալուր դառնալ:
Կը հասկնամ,ժողովուրդի մէջ դժգոհանք կայ ղեկավարութեան ու վարչակարգին հանդէպ,բացթողումները շատ են գուցէ, աշխատավարձերու սակաւութենէն կը տառապի ժողովուրդը...ու կը հասկնամ, որ թերութիւններու դիմաց պէտք չէ լռել.''մոլութիւններուն վրայ ծիծաղիլը առաքելութեան ճամբուն մէջ գտնուիլ կ'ենթադրէ'' ըսած է Յ.Պարոնեան իր յայտնի ''Հոսհոսի Ձեռատետր''ին մէջ. Բայց որ այդ մէկը կը կապեն հայրենիքի վսեմ գաղափարին հետ ու կը վատաբանեն հայրենիքի անունը,ահա այդ մէկը չեմ կրնար ընդունիլ: Հայրենիքը իր ողջ պատմութեան ընթացքին միշտ ալ վատ օրեր ունեցած է,սակայն ժողովուրդը իր երազանքը երբեք չէ կորսնցուցած, հայրենիքի անունը միշտ բարձր պահած է ու հաւատացած անոր վերականգնումին ու յաւերժութեան:Այլապէս մենք հո'ն սփիւռքի մէջ ինչու՞ այսքան տարի անդադար կրկնեցինք ''Հայաստան Երկիր Դրախտավայր'',ինչո՞ւ մեզ թրծեցին այսքան հայրենաշունչ ոգիով,կա'մ ինչու՞ ես,որպէս հայերէնաւանդ ուսուցչուհի Հայաստանը որպէս իտէալական երկիր ներկայացուցի աշակերտներուս եւ կրկնեցի ու կրկնել տուի՝՝Քանց օտար վարդ,քաղցր է հայրենեաց փուշ՝՝ Ալիշանի նշանաւոր խօսքերը:Միթէ՞ կեղծիք էին այդ բոլորը.ինչո՞ւ իրապաշտ հայեացքով,իր լաւ ու վատ կողմերով հայրենիքը չներկայացուցին մեզի հո'ն,որպէսզի հասնելով երազանքներուդ երկիրը ամէն րոպէին ''Էս երկիրը երկիր չի'' արտայայտութիւնը լսելով հիասթափութիւն չապրէիր...:
Երկու ծայրահեղութիւններու ծանրութենէն կքած, յիշեցի հայ միջնադարեան գրող Գրիգոր Մագիստրոսի մէկ առակը:
Արտոյտը կը կանգնի ու թեւերը վեր դէպի երկինք կը բարձրացնէ:Թռչունները զարմացած կը հարցնեն,թէ ինչո՞ւ այդպէս կանգնած է,արտոյտը կը պատասխանէ,թէ ինքը իր թեւերով երկինքը վեր կը պահէ,որ յանկարծ չիյնայ երկրի վրայ:Թռչունները կը ծիծաղին ու կը հարցնեն,թէ այդ փետուրէ թեւերով ինչպէ՞ս պիտի կարողանայ պահել երկինքը:Արտոյտը կը պատասխանէ.՝՝ինչքան կը կարողանամ՝կը պահեմ՝՝: Գրիգոր Մագիստրոս, որ շատ կը տառապէր ի տես հայկական պետականութեան կորուստին եւ վերջին Բագրատունի հայ թագաւորի՝ Գագիկ Բ.ի բանտարկութեան համար,ան իր թուղթերուն մէջ ինքզինք արտոյտին համեմատելով կը թելադրէ,որ իւրաքանչիւր ոք այս նոյն հոգեբանութեամբ ի'ր լուման բերէ հայրենիքի ծաղկման ու բարգաւաճման ի խնդիր,ընդդէմ բոլոր տեսակի չարիքներուն ու արհաւիրքներուն:
Այս երկիրը մե'ր երկիրն է,սիրելիներ,մենք ուրիշը չունինք արդէն.պահենք ու փայփայենք զայն:
Սօսի Միշոյեան Տապպաղեան